شیخ عباس قمی (ره) در جلد اول سفینةالبحار از کتاب مختصر الاحیاء شیخ شرف الدین بن مونس نقل می کند که ایشان در باب اخلاص نوشته است:

هرکس عمل خود را از روی خلوص انجام دهد اگرچه توجه و منظوری هم نداشته باشد آثار و برکت اخلاص برای خودش و همچنین بازماندگانش تا قیامت پایدار خواهد ماند. از آن قبیل است آنچه گفته اند که وقتی خداوند آدم علیه السلام را به زمین فرستاد، دسته های مختلف حیوانات برای زیارت و عرض سلام نزد او می آمدند و آن حضرت برای هر دسته به مقداری که شایسته بودند دعا می کرد.

یک دسته از آهوها خدمت آدم علیه السلام رسیدند ، برای آنها دعا کرد و بر پشت شان دست کشید و نافه ی مُشک بر اثر همین عمل در آن دسته به وجود آمد. وقتی در بیابان با سایر آهوان برخورد کردند از آنها سوال کردند:«از کجا این امتیاز را پیدا کردید که نافه ی مُشک در شما به وجود آمد؟»

گفتند:«ما به دیدار برگزیده ی خدا حضرت آدم علیه السلام رفتیم، او برایمان دعا کرد و دست بر پشت مان کشید؛ از این رو دارای نافه ی مُشک شدیم.»

آنها نیز به این امید به زیارت حضرت آدم علیه السلام رفتند، برای آن دسته هم دعا کرد و دست بر پشت شان مالید؛ ولی اثری نبخشید.

به آهوان صاحب مُشک گفتند:«ما هم مثل شما حضرت آدم را زیارت کردیم و برای ما نیز دعا کرد و دست بر پشت مان مالید، چه شد که آن امتیاز به ما داده نشد؟»

جواب دادند:«چون شما این زیارت را از روی اخلاص انجام ندادید و منظورتان این بود که خداوند شما را هم صاحب نافه ی مُشک کند.»

منبع:هزار و یک حکایت اخلاقی ص208 و 209

مولف:محمد حسین محمدی